LA MOSTROR DE IMAJES
1. Perspetivas revolual2. La limita de la mundo3. La foco4. Lepsica5. La sinema permanente6. Aporias7. La vila de la costa8. A este9. La esperia0. La secreta de la orijina

4. Lepsica

La barco, reposante sur la plaia, ia es flotada e ia distanti de la costa, en dirije a la isola envolveda par un vapor fosforesente, en cuando sola la ruido de la remos e de la ondetas rompe la silentia.

La barco ia contata final la molo de petra e la fem joven ia desapare pos corta, con la nebla cluinte a sua dorso.

Me ia atenta segue el. Me ia cria a el:

« Esce tu va sabe retrova tua via en acel nebla? »

El no ia responde a acel demanda, ma me ia crede pronto oia sua vose, distante, cual dise a me:

« Garda te contra la balenas cual abunda en esta acuas! Los pote suverti tua barceta! »



La petras jigante cual pave la strada, la colonas e la capitales dorian, la pergolas en petras taliada longa, sur la terazas culminante la mar, tota acel ia apare a me como sinias cual me debe desifri.

Sur la alta de la colina de la olivos, tota parfumida par la fenogreco, un templo erije, presededa par la sculta monumental de Apolon, turnada a la continente e regardante, tra la nebla, un real nonvidable.

« La isola mital Lepsos! » me ia murmura, permeada par la sabor spesial de la aira. « La isola do on ia prosegue, asendente a la altar, per fa demandas a la oraculo de Apolon, en la tempo de la Lepsicas, la festas de Lepsos. »

E me mesma, stante su la portico de la templo, me ia oia ce la tre tonos sona, sempre recomensante, la tre tonos xef, aceles de la cordeta sentral e de la cordetas estrema, alta e basa — la mese, la nete e la hipate —, de la lira primitiva etacordio[¹] .

Me ia sabe pos corta ce la sibil sta a retro de me, vestida con la roba blanca de la servores divin, con la fronte sercida par un banda do la leteras de sua nom vera ia es scriveda, cantada aora en me tra un canta de la sete vocales, sustada par la sona de la lira.

Seguente, un otra nom ia apare, nonespresable, noncantable, enscriveda par la du consonantes elinica Χ e Φ cual orna la templo, como la parfum de fenogreco orna la vibra secreta de esta du fonemes fricante, en un modo mistica, en mea propre respira.



Sumerjinte plu e plu profonda en la pronunsia de la nom revelada, me ia senti ce me retrova la natur real de mea esente. Mea corpo jigante, erijeda supra la costa, ia resta petrida en un calma grande, con mea regarda tufante tra la nebla asta un real nonvidable, e con mea sensas forajente la densia interna de la petra en cual me ia es taliada. Me ia oia ce la aira pleni con la xilia de la sicalas; me ia vide ce la neblas disipa e ce la sielo abri. La radias oblica de la sol levante ia indica, a la orizon, alga falesa grande de la continente:

« La deserto vertical », la sibil ia dise. « De ala tota veni, a ala tota reveni. A fondo de la silentia, la xilia de la sicalas fora la roca. »

Plu me ia prosimi a la punto de orijina de la mundo, escavada en la falesa, plu mea identia ia vibra en me. Me ia sensa ce me es nonalterable, puxante plu a via la limitas de mea esente con mea sofla, aidada par la balansa cresente de mea corpo — cual nonevitable va suverti me de mea pedestal si lo no sesa crese!

Subita, pos un impulsa stonante, mea grandia monumental traversa la limina; e la templo, e la isola intera malapoia a la mar, en cuando un masa potiosa, surjente de la acuas, ia propulsa me a la sol.

« Garda te contra la balenas cual abunda en esta acuas! Los pote suverti tua barceta! »

La barceta ia ageti. Me ia retrova me sumerjida en la estende licuida, a alga legas de distantia de la costa, en media de vortises tumultosa de un manada de balenas. La falesas ia roji su la sol, ala, multe distante, a ante — mea sola punto de orienta: a retro de me, asta la infinita, sin duta, no cosa resta plu.



A fondo de la baieta do on ia atera, ultra la rocas cual on ia trepa ja, on ia trova un estende de arena per reposa, fatigada an per la plu pico de la jestas. Ala la radias de la dia completi seci me.

Prosima, en un concava de roca, la trapos de un manoscrito laserada bani, tinjente con flues de inca blu la acua staniante de la mareas asendente e alga corpos putrinte de crabes mor.

A supra, si on trepa la presipe, on debe ateni la entra de la cava — ma esce mera me va ave la fortes? Mea spirito mesma atenta, tan difisil, desconfusa la misca de imajes cual veni a lo!

Cisa me ia cade de la falesa, cisa me es mor, e esta baieta isolida, bateda par la mar, es la tomba do mea corpo va reposa asta ce la tempo, la crabes e la gavotas migi lo. Sola mea spirito va sabe estrae se de acel materia tro pesosa: sola lo pote eleva se asta la entra de la cava e posa se ala.

Ta ce lo grava en se la du leteras de sua nom: Χ e Φ. Ta ce lo garda sua identia tra eternia ante se!

En la cava, en la refuja contra la dias pasada e futur, la tempo no plu va ateni lo. La dura no plu va ave sinifia. Un momento corta conteni tota un vive; la estende de la universo intera es encluida en un gran de la arena do me reposa.

La sertia — ce, en la vacua cual separa la atomes de tempo, la pasada e la futur fusa e confusa — me ia es donada par la sibil, en la isola Lepsos do on ia prosegue, asendente a mea templo, en la tempo de la festas, per fa demandas a mea oraculo. Car, en sua transe, ela ia vide la pasada e la futur — como filmas diversa es projetada simultan a la scermos multiple de la Sinema permanente!



La remente de mea corpo trepante la pariete de la deserto vertical, de protende a protende, sempre plu alta: la manos saisi la ramos, la pedes trova suportas. La lado presipe, do la rubo ardente crese, va es vinseda pos corta, e la entra de la cava va apare.

Sentante sur un petra plana, con la regarda turnada a interna, on va grava la du leteras en la oval de la spirito permeada par la sabor de la nom real veculida par la flue e reflue de la aira — a fondo de la lingua, tra la labios —, en cuando la imajes de la mente nase e mori, orijinante cada instante.

« Entre la instantes la eternia reposa », on pensa. A pos, la regarda asende a interna, longo un via min e min curva.

La parietes de roca, a prima ru, lisi, muta a un coredor sementida, e acel, plu a supra, fusa, en sua continua, a un vieta rigorosa retilinial.

La note ia cade de longa, aora, e la fria crese. A distantia, a alta, alga luses colorida vibra, a prima velida, a pos clarinte, cuando on progresa a los. « Sin duta la garlandas de un rua traficosa », on pensa, en cuando un venteta jelada comensa flue sur tota la corpo, en cuando la neva comensa grinse a cada paso.

En la rua xef de esta vileta, cual asende a sinistra, veculos es naufragada en posas desordinada. On asede ala con difisilia — la jela es tan liscante, durida par paseas constante.

A la canto de la vieta e de la rua, on trova la atrio vasta de un sinema, do on espera refuja contra la ataca penetrante de la aira jelosa: pasa la note a estra ta aveni un mori serta!

On penetra direta en la atrio de acel templo de la spetaculo, on compra un bileta con freta, an sin demanda de la filma cual va es presentada, e, aora cuando on sona la comensa, on embarca en la filo e on lasa se traeda a la amfiteatro.

5. La sinema permanente


[¹] Un lira antica con sete cordetas.

Esta paje es presentada con la lisensa CC Attribution-Share Alike 4.0 International.
Lo ia es automatada jenerada de la paje corespondente en la Vici de Elefen a 4 april 2024 (17:36 UTC).