LETERATUR
Testos orijinal ·
Cantas traduida ·
Dramas traduida ·
Naras traduida ·
Poesias traduida ·
Sitas traduida ·
Testos diversa
Un lejenda de Ejipte antica (“Z legend dawnego Egiptu”) es un nareta scriveda par Bolesław Prus en 1888. Traduida par Andrew Burns.
Vide como futil es la esperas umana contra la ordina de la mundo; vide como futil los es contra la comandas cual La Eterna ia scrive con sinias de foco en la sielo!…
Ramses, la renor potiosa de Ejipte de sento anios, ia es morinte. Un incubo sofocante ia cade sur la peto de la potiosa, e ia bevi la sangue de sua cor, la fortia de sua braso, e a veses an la consensia de sua serebro. La faraon grande ia reposa como un sedro cadeda sur la pel de un tigre barati, e ia covre sua gamas con la capa vinsal de la re de Itiopia. E sever an con se, el ia clama la mediciste la plu saja de la templo en Carnac e ia dise:
“Me sabe ce tu conose medisines potiosa cual o mata o sani direta. Prepara un de los per me, conveninte a mea maladia, e ta ce esta fini lo per me… en un modo o la otra.”
La mediciste ia esita.
“Pensa, Ramses” — el ia xuxa — “ce de la momento de tua desende de la sielos alta, la Nilo ia inonda ja a sento veses. Como me pote dona a tu un medisin nonserta an per la plu joven de tua gerores?”
Ramses ia senta se sur la leto.
“Me debe es multe malada” — el ia clama — “si tu, un prete, osa dona consela a me! Silenti e fa lo cual me ia comanda. Pos tota, mea neto e susedor de tredes anios, Horus, vive ancora. E Ejipte no pote ave un renor ci no pote monta un caro o leva un lansia.”
Cuando la prete, con mano tremante, ia dona a el la medisin orible, Ramses ia bevi lo como un person side bevi un copa de acua. A pos, el ia clama la astrolojiste la plu famosa de Teba e ia comanda ce el dise onesta lo cual la stelas mostra.
“Saturno ia uni con la luna” — la saja ia responde — “e esta predise la mori de un membro de tua dinastia, Ramses. Tu ia fa mal par bevi la medisin oji, car la projetas umana es futil contra la comandas cual La Eterna scrive en la sielo.”
“Natural, la stelas ia anunsia mea mori.” — Ramses ia responde. — “E cuando esta pote aveni?” — el ia demanda a la mediciste.
“Ante la leva de sol, Ramses, o tu va es sana como un rinosero, o tua anelo santa va es sur la mano de Horus.”
“Gida Horus” — Ramses ia dise con vose ja cuietinte — “a la sala de la faraones. Ta ce el espeta ala mea parolas final e la anelo, afin on no ave un pausa en la maneja de potia.”
Horus ia plora (el ia ave un cor plen de compatia) sur la mori prosiminte de sua avo. Ma car on no pote ave un pausa en la maneja de potia, el ia vade a la sala de la faraones, ensircada par un fola grande de servores.
El ia senta se sur la veranda, de cual sua scalera de marmo ia vade a su, asta la rio, e, plen de tristia nondefinida, el ia regarda la ambiente.
La luna, prosima a cual la stela malvolente Saturno ia brilia, ia dora la acuas bronzin de la Nilo, e ia depinta sur la prados e jardines la ombras de la piramides jigante, e ia lumina la vale intera per multe milias. An si la ora ia es tarda, lampas ia arde en la casetas e construidas, e la popla ia sorti de sua casas su la sielo abrida. Barcetas ia move sur la Nilo tan densa como a un dia de festa. En la forestas de palmas, a la rivas de la acua, en la plazas, sur la stradas e a lado de la palasio de Ramses, un fola noncontable ia onda. Ma an tal, la silentia ia es tan profonda ce Horus ia pote oia la xuxa de la canas de acua e la ululas lamentosa de ienas ci xerca preda.
“Perce los asembla tal?” — Horus ia demanda a un de sua omes de corte, indicante la campos nonfininte de testas umana.
“Los vole saluta tu, senior, como la faraon nova, e oia de tua boca la beneficas cual tu intende per los.”
A acel momento, a la ves prima, la orgulo de grandia ia colpa la cor de la prinse, como la mar colpa un riva presipe.
“E acel luses ala, cual los sinifia?” — Horus ia continua demanda.
“La pretes ia vade a la tomba de tua madre, Zefora, per move sua corpo a la catacombas de la faraones.”
En la cor de Horus, la dole per sua madre ia velia denova. La Ramses sever ia entera sua restas entre la sclavos, par causa de la compatia cual el ia mostra a los.
“Me oia la sona de cavalos.” — Horus ia dise, escutante. — “Ci viaja a esta ora?”
“La canselor, senior, ia comanda ce on prepara mesajores per clama tua instruor, Jetro.”
Horus ia suspira, recordante sua ami amada, ci Ramses ia esclui de la pais car el ia introdui en la spirito de sua neto e susedor un repulsa de gera e un compatia per la popla opresada.
“E acel luseta a ultra la Nilo?…”
“Par acel luseta, o Horus!” — la om de corte ia responde — “la Berenica fidosa saluta tu de sua prison en la monceria. La arciprete ia envia ja la barco de la faraon per el. E cuando la anelo santa va brilia sur tua mano, la portes pesosa de la monceria va abri, e el va reveni a tu, plen de anela e ama.”
Pos oia acel parolas, Horus no ia demanda plu. El ia silenti e ia covre sua oios con sua mano.
Subita, el ia cria par dole.
“Cua es mal, Horus?”
“Un abea ia pica me a la gama.” — la prinse palida ia responde.
La om de corte ia esamina sua gama en la lus verdin de la luna.
“Grasia Osiris” — el ia dise — “ce lo no ia es un arania, de cual sua venena a esta ora es matante.”
O! Tan futil es la esperas umana contra la comandas nonrevocable…
A acel momento, la xef de la armada ia entra e, pos inclina se a Horus, ia dise:
“La Ramses grande, sentinte ce sua corpo deveni fria, ia envia me a tu con esta comanda: ‘Vade a Horus, car me va parti pronto de esta mundo, e obedi sua vole como tu ia obedi la mea. An si el comanda ce tu sede la Ejipte Alta a la itiopianes e fa un alia fratin con acel enemis, fa lo cuando tu vide mea anelo sur sua mano, car tra la boca de renores la nonmortal Osiris parla.’”
“Me no va dona Ejipte a la itiopianes” — la prinse ia dise — “ma me va fa un acorda de pas, car me senti dole per la sangue de mea popla. Scrive un proclama direta e teni la mesajores a cavalo preparada, afin, cuando la focos prima brilia per onora me, los pote vola a la sol sude e porta favore a la itiopianes. E scrive ance un otra proclama, ce de esta ora asta la fini de tempo, no plu estrae de la lingua de la boca de un prisonida sur la campo de batalia. Tal me ia dise…”
La xef ia cade sur sua fas, e a pos ia retira per scrive la comandas. La prinse, entretempo, ia comanda ce la om de corte esamina denova sua feri, car lo ia dole el multe.
“Tua gama ia infla un pico, Horus” — la om de corte ia dise. — “Cua ta aveni si un arania ta pica tu en loca de un abea!…”
Aora la canselor de la stato ia entra e, pos inclina se a la prinse, ia parla:
“La Ramses potiosa, vidente ce sua oios deveni oscur, ia envia me a tu con esta comanda: ‘Vade a Horus e obedi sua vole sin duta. An si el comanda ce tu libri la sclavos de sua cadenas e dona tota la tera a la popla, fa lo cuando tu vide mea anelo santa sur sua mano, car tra la boca de renores la nonmortal Osiris parla.’”
“Mea cor no estende tan distante.” — Horus ia dise. — “Ma scrive direta un proclama per me, ce la imposta e la custa de lua per la popla es reduida par un dui, e ce sclavos va ave tre dias libre per semana e no va es bateda par baston sin un deside de corte. E scrive ance un proclama per revoca de esclui mea instruor, Jetro, ci es la plu saja e la plu nobil de la ejiptianes. Tal me ia dise…”
La canselor ia cade sur sua fas, ma ante cuando el ia pote retira per scrive la proclama, la arciprete ia entra.
“Horus” — el ia dise — “a cualce momento la Ramses grande va parti a la rena de la ombras, e Osiris va pesa sua cor sur la balansa nonerante. E cuando la anelo santa de la faraones va brilia sur tua mano, comanda, e me va obedi tu, an si tu ta vole destrui la templo merveliosa de Amon, car tra la boca de renores la nonmortal Osiris parla.
“No destrui” — Horus ia responde — “ma me va construi templos nova e aumenta la tesoro de la pretes. Me esije sola ce tu scrive un proclama sur la move ritual de la corpo de mea madre Zefora a la catacombas, e un proclama du… sur la libri de mea amada Berenica de la prison de la monceria. Tal me ia dise…”
“Tu ata con sajia” — la arciprete ia responde. — “Tota es ja preparada per reali esta comandas, e me va scrive la proclama direta. Cuando tu va toca los con la anelo de la faraones, me va ensende esta lampa per anunsia la favores a la popla, e libria e ama a tua Berenica.”
La mediciste la plu saja de Carnac ia entra.
“Horus” — el ia dise — “tua palia no surprende me, car Ramses, tua avo, es a punto de mori. El no ia pote tolera la potia de la medisin cual me no ia vole dona a el, acel potiosa de potiosas. Aora, sola la suordinada de la arciprete resta con el, per sutrae la anelo santa de sua mano cuando el mori e dona lo a tu como un sinia de potia nonlimitada. Ma tu deveni sempre plu palida, Horus?…” — el ia ajunta.
“Esamina mea gama” — Horus ia jemi, e ia cade sur la seja oro de cual sua brasetas ia es siselida en la forma de testas de falcon.
La mediciste ia ajena se, ia esamina la gama, e ia retira asustada.
“Horus” — el ia xuxa — “un arania multe venenosa ia pica tu.”
“Esce me va mori?… a un tal momento?…” — Horus ia demanda con vose apena oiable.
E a pos el ia ajunta:
“Tan pronto lo pote aveni?… Dise la vera…
“Ante cuando la luna asconde pos acel palma…”
“A, si!… E Ramses, cuanto tempo plu el va vive?…”
“Como me pote sabe?… Cisa on porta ja sua anelo a tu.”
A acel momento, la ministros ia entra con la proclamas preparada.
“Canselor!” — Horus ia clama, saisinte sua mano — “si me ta mori direta, esce vos ta reali mea comandas?…”
“Ta ce tu vive, Horus, asta la eda de tua avo!” — la canselor ia responde. — “Ma an si tu ta vade ante la judi de Osiris direta pos el, cada de tua proclamas va es realida, si tu toca lo con la anelo santa de la faraones.”
“La anelo!” — Horus ia repete —” ma do lo es?…”
“Un de la omes de corte ia dise a me” — la xef de la armada ia xuxa — “ce la Ramses grande es a punto de espira sua vive final.”
“Me ia envia un mesaje a mea suordinada” — la arciprete ia ajunta — “afin el sutrae la anelo direta cuando la cor de Ramses sesa bateta.”
“Me grasia vos!…” — Horus ia dise. — “Tan triste… a, tan triste… Ma pos tota, me no va mori completa… Mea bondises va resta pos me, la pas, la felisia de la popla, e… mea Berenica va regania sua libria… Cuanto tempo ancora?…” — el ia demanda a la mediciste.
“Mori es a mil pasos de un soldato de tu” — la mediciste ia responde con tristia.
“Esce vos no oia? Nun veni de ala?…” — Horus ia dise.
Silentia.
La luna ia prosimi la palma e ia toca ja sua folias prima. La arena magra ia xuxa cuieta en la clepsidras.
“Distante?…” — Horus ia xuxa.
“Otosento pasos” — la mediciste ia responde. — “Me no sabe, Horus, si tu va ave tempo per toca tota la proclamas con la anelo santa, an si on trae lo a tu direta…”
“Dona la proclamas a me.” — la prinse ia dise, escutante si algun core de la salas de Ramses. — “E tu, prete” — el ia dise a la mediciste — “dise cuanto vive resta con me, afin me pote valida a la min la comandas la plu cara a me.”
“Sessento pasos.” — la mediciste ia xuxa.
La proclama sur la redui de la custas de la popla e la labora de la sclavos ia cade de la manos de Horus a la tera.
“Sincosento…”
La proclama sur la pas con la itiopianes ia lisca de la jenos de la prinse.
“Nun veni?…”
“Cuatrosento…” — la mediciste ia responde.
Horus ia pensa, e… la comanda sur la move de la corpo de Zefora ia cade.
“Tresento…”
La mesma destina ia aveni a la proclama sur la revoca de Jetro de sua esclui.
“Dusento…”
La labios de Horus ia deveni bluin. Con mano contraeda, el ia lansa a la tera la proclama sur la nonestrae de linguas de prisonidas caturada, e ia lasa sola… la comanda per libri Berenica.
“Sento…”
En la silentia tombal, on ia oia la colpa de sandales. La suordinada de la arciprete ia core a en la sala. Horus ia estende sua mano.
“Miracle!…” — la arivor ia clama. — “La Ramses grande ia regania sua sania… El ia leva se con fortia de sua leto e, a la leva de sol, el vole vade per xasa leones… E tu, Horus, como un sinia de favore, el clama ce tu acompania el…”
Horus ia regarda con oios morinte ultra la Nilo, do la lus ia brilia en la prison de Berenica, e du larmas, larmas de sangue, ia flue sur sua fas.
“Tu no responde, Horus?…” — la mesajor de Ramses ia demanda, surprendeda.
“Esce tu no vide ce el ia mori?…” — la mediciste la plu saja de Carnac ia xuxa.
Vide donce, ce la esperas umana es futil contra la comandas cual La Eterna scrive con sinias de foco en la sielo.
Esta paje es presentada con la lisensa CC Attribution-Share Alike 4.0 International.
Lo ia es automata jenerada de la paje corespondente en la Vici de Elefen a 23 junio 2025 (08:29 UTC).